คุณเชื่อไหมว่าผมเพิ่งเขียนบทความที่ตั้งใจสุดๆ และยาวอย่างยิ่งเสร็จเรียบร้อย
และเสียมันไปในชั่วพริบตา
พริบตาเดียวที่ผมหารูปมาแปะบทความให้ครบถ้วนก่อนจะกด Publish
ผมเองซึ่งยัง Post รูปไม่เป็นต้องเสียรู้ครั้งยิ่งใหญ่ เมื่อ blog มันขึ้นหน้าใหม่มาเปล่าๆ
ขอโทษ...ผมไม่ได้โง่อย่างที่คุณคิด เพราะผมกด copy บทความเผื่อไว้แล้ว หากมีอะไรเกิดขึ้น
แต่ผมโง่กว่านั้น เมื่อพยายามทำการ post รูป โดยการกด copy อีกครั้งเพื่อนำโค๊ดข้อความที่จำเป็นในการ post รูปมาไว้ในหน้าใหม่
รู้ตัวก็เมื่อสาย จะลงรูปไปทำไม เพราะบทความนั้น ไม่มีวันเรียกกลับมาได้แล้ว
ขอไว้อาลัยให้บทความของผมที่ไม่มีใครรู้เสียแล้วว่ามันมีอยู่จริง
บทความที่ผมตั้งหน้าตั้งตาเขียนมาสามชั่วโมงเต็ม และตรวจทานเสร็จแล้ว
ช่วงนี้ผมงานยุ่งมากๆ บวกกับเครียดๆ อีกต่างหาก งานก็หลุดเบลอๆไปเยอะ
วันนี้กลับมาเขียนบล็อคเพื่อคลายเครียด แต่....เศร้า
ไว้จะมาเขียนบทความที่หายไปใหม่นะครับ บอกไว้ก่อนว่าผมเขียนถึงหนังเรื่อง Hotel Rwanda
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
โอ้...ผมก็เพิ่งเขียนจดหมายยาวถึงคุณ แล้วก็หายไปในสุญญากาศ ด้วยความที่ผมไว้วางใจเทคโนโลยีมากถึงขั้น (จากไม่เคยไว้วางใจมาก่อน) ผมก็เลยไม่ได้เซฟเก็บไว้ (ทั้งๆ คิดอยู่แล้วนะว่าจะทำอย่างนั้น)
แล้วมันก็หายไป...หายลิบลับ..ไปกับตา
ผมชอบบทความที่ผมเพิ่งเสร็จมาก ชอบเพราะเป็นเรื่องของผม และเรื่องของบ้านเก่า เป็นเรื่องของเก่าๆ ที่มองจากมุมมองคนใหม่ๆ อย่างผม
บทความที่ผมเขียนแล้วหายไปมีชื่อว่า "จดหมายเปิดผนึกถึงกระต่ายน้อย: เราจะใช้ "อดีต" เพื่อ "ปัจจุบัน" ได้อย่างไร"
ผมก็คงได้แต่ปลง และทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อายุเข้าวัยเบญจเพสนี้ ของที่รักมักจะหายบ่อยๆ (ขออย่าให้เป็นคนที่่รักเลยแล้วกัน)
ผมคงต้องเรียนรู้อีกมากว่าจะใช้เทคโนโลยีให้เป็น "เครื่องมือ" ในการอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร
ก็...ด้วยอดีตแห่งการสูญเสียบทความ ต่อไป ณ.ห้วงก่อนจะถึงห้วงปัจจุบันแห่งการโพสต์บทความและรูป
พึงศึกษาถึงวิธีการให้ถ่องแท้เสียก่อน...
น่าจะเป็นตัวอย่างที่โอเคนะ
www.babbirdbird.blogspot.com
ลืมบอกไปครับ ถ้าจะโพสต์รูปพร้อมบทความลงบล็อก ลองไปดูโปรแกรมpicasa ที่ www.picasa.com ผมไม่แน่ใจนะว่าโพสต์ข้อความได้ยาวแค่ไหน แต่คราวก่อนผมโพสต์รูปแล้วค่อยเข้าไปeditข้อความเองที่หลังอะ ลองดูนะ
build อารมณ์ให้เขียนใหม่เร็วๆนะครับท่าน
ไว้เดี๋ยวจะรออ่านนะครับ
ดีจ้า น้องกระต่ายน้อย
ลองเข้ามาในเวปน้องกระต่ายน้อย แล้วอ่านที่เพ้อถึงบทความที่ไม่มีตัวตน (ไปซะแล้ว) ของน้องกระต่าย เห็นใจค่ะ! เพราะพี่ก็เคยเจอเหตุการณ์เดียวกันมาก่อน...เศร้า
เข้ามาทักทายเฉยๆอ่ะจ้ะเพราะเห็นว่าจะเขียนถึง Hotel Rwanda ถึงแม้ว่าพี่จะไม่ได้อ่านบทความเงาของน้องกระต่าย แต่พี่คิดว่าพี่รู้ความรู้สึกของน้องกระต่ายนะว่าคิดยังไงเมื่อดูหนังเรื่องนี้จบ เพราะมันเป็นหนังที่พี่คิดว่าหดหู่ที่สุดเรื่องนึงในชีวิต ผู้กำกับ Terry George ถนัดมากกับ genre หนัง Drama/crime
ขอแอบแนะวิธีดับอารมณ์หดหู่จาก Hotel Rwanda โดยหยิบเอางาน comedy อย่าง love actually ของ Richard Curtis มาดูต่อกันไป เหมือนอารมณ์กินทุเรียนแล้วต้องดับด้วยมังคุดยังไงยังงั้น เผื่อดู Love Actually แล้วอาจอารมณ์อ่อนไหวเหมือนพี่ชายนายปิ่นซะงั้น
อิ อิ
ทักมายจ้าทักทาย
อุปสรรคจะมากับความสำเร็จ เชื่อเรา
Post a Comment