Monday, January 22, 2007

Happiness as an Evaluative Space for Development?

As we all know, "happiness" has been proposed by some of the Thai elites and academics to be our alternative goal of development. Gross National Happiness (GNH) has attracted wide range of interests, it has became a very fashionable term. Today I have Amartya Sen's reflection on this issue for you to read.

First of all, let me tell you that happiness is not a new concept in economics. It's actually always there, inherented in the term "utility", i.e. the mental satisfaction derived from something. So when you heard about happiness as an indicator of well-being, please don't say it's a new thing.

Ironically, as some country like Bhutan want to use Gross National Happiness as their goal of development, it also means that they want to use Gross National Utility as their development objective. And as economic theory normally argues that level of utility a person achieves depends on the amount of consumption (as constrainted by income) he or she gets, it doesn't really make a big different between using GNH or GDP. It's just the same thing.

Alright, let's now arrive at Sen's comment on the use of happiness (or utility) as an evalative space for development.

Sen has stated this in his book "Inequality Rexamined" (Page 6-7):

"This way of seeing individual advantage is particularly limiting in the presence of entrenced inequality. In situation of persisitent adversity or deprivation, the victims do not go on grieving and grumbing all the time, and may even lack the motivation to desire a radical change of circumstances. Indeed, in terms of a strategy for living, it may make a lot of sense to come to terms with an ineradicable adversity, to try to appreciate small breaks, and to resist pinning for the impossible or the improbable."

"Such a person, even though thoroughly deprived and confined to a very reduced life, may not appear to be quite so badly off in terms of the mental metric of desire and its fulfillment, and in terms of the pleasure-pain calculus. The extent a person's deprivation may be substantially muffled in the utility (happiness) matric, despite the fact that he or she may lack the opportunity even to be adequately nourished, decently clothed, minimally educated, or probably shletered."


Alright, in his book, Sen went from this to proposed "capability approach" as an evaluative space for development.

For those that have been attracted to the idea of GNH, I hope this quote might reflects on something. GNH, first of all, is a very bad evaluative space for inequality (as Sen argue above). Second, it's bad in the same way as using income or commodities (GDP) to evaluate development (since income or comodities reflect utility, which is the term for happiness).

Well, in the end, some other theory (a.k.a. sufficiency economy) that also relied on the argument of "development as happiness" will have to be reconsidered. Especially, since it try, not only to put happiness as an evaluative space (which, as explained, goes against idea of equality or justice), but also proposed that people have to adjust their calculus of happiness, to reach the point where they can be happy easily. It's more than "not caring on inequality", proposing instead the "rigid form of inequality".

Any development practitioners and academics in Thailand, please come out from this fantasy and face the truth. Don't you agree that inequality is a big problem for Thailand?

4 comments:

Fringer said...

While I agree that the concept of GNH is bad as an "evaluative space for inequality" as you put it, I don't think it's "bad" as one (among many) holistic goal for development. GNH as a philosophical approach for national development is almost synonymous with the idea of "sustainable development," which I'm sure most economists will agree is a good thing. Certainly it's not a good criteria/concept for the goal of inequality eradication, but I think that's because it's impossible to define "happiness" in any absolute terms without considering individual circumstances and preferences (as Sen nicely points out).

So the key, I think, is to use GNH as a "philosophical framework" for overall development only (similar to Bhutan), without trying to create absolute, individual-level benchmarks or indicators that are likely to further increase the risk of, or can be used as misguided justifications for, widening inequality.

Just because a hammer is a bad tool for, say, opening bottles, doesn't mean it's completely useless :)

(I'm afraid the current "sufficiency economy" fad is going to acquire some sinister undertones and used as propaganda to justify the status quo in Thailand, though. So it seems we do share that fear :( )

Anonymous said...

ฮ่วย...อิชั้นเปิด DICTIONARY ยิกเลย ให้ตายเถอะคมช. ไอ้ตรง COMMENT นี่ไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ตรงเนื้อหานี่สิ ... อืม ... เปิดไปเปิดมาจึงบังเกิดพุทธิปัญญากับตัวเองว่า นี่เจ้ามีเรียนตอนเช้านี่หว่าแม่นาง ไปนอนก่อนไป๊ เอาไว้วันที่สวรรค์มิอาจกลั่นแกล้ง เจ้าค่อยย้อนกลับมาเยี่ยมชมวรยุทธแห่งสำนักวิชาอั้วฟั่ว(มั่วจากคำว่า OXFORD) จากท่านจอมยุทธต่ายก้วยคนขยันทีหลังก็แล้วกันนะ หุหุหุ อิชั้นกำลังหาประเด็น หามุมมองหลายๆด้านเกี่ยวกับ GNH อยู่พอดี ถ้ามีโอกาสได้อ่านเต็มๆอาจเป็นวัตถุดิบดีๆที่ทำให้อิชั้นได้เรียนรู้กันต่อไปได้

แต่ตอนนี้ ขอลาด้วย 48 ดีกรี 1 จอกก่อน
ฟิ้ว.....

Anonymous said...

เห็นด้วยกับ คุณสารินี ค่ะ และ จริงๆแล้วคิดว่าคุณกระต่ายน้อยก็คงคิดเหมือนกันตรงที่ว่า ถ้าหากเรานำแนวคิดเรื่องของ ความสุข(และ ความพอเพียง)มาใช้ ในฐานะที่เป็นเครื่องบำรุงและกล่อมเกลาจิตใจ ไม่ให้คำนึงถึงการพัฒนาทางด้านวัตถุแต่เพียงอย่างเดียว หากแต่คำนึงถึงจิตใจและคุณภาพชีวิตของคนที่อยู่ในกระบวนการพัฒนาด้วย ในแง่นั้นย่อมเป็นเรื่องที่ดี...

หากแต่ถ้าเราใช้แนวคิดเหล่านี้อย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง พูดกันจนเหมือนเป็นการสร้างภาพ และ โฆษณา โดยที่ไม่รู้จัก แยกแยะ เรื่องของจิตใจกับ "ความเป็นจริง" โดยเฉพาะ กับความเป็นจริงของปัญหา ที่ถูกบดบังอย่างผิดๆโดยใช้แนวคิดนี้เป็นเครื่องมือ ถ้านี่เป็นสิ่งที่สังคมไทยเวลานี้กำลังเป็นอยู่ ขอร่วมเรียกร้องด้วยคนว่า..หยุดนิ่งซักนิด และ คิดให้ดี ว่าแท้จริงแล้ว ทำเพื่ออะไร..เพราะถ้าเป็นเช่นนี้แล้วเครื่องมือที่เป็นประโยชน์กลับถูกใช้ไปอย่างผิดๆ(อีกแล้ว..(เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน แต่อยากระบาย#_#)

และที่สำคัญ ปัญหาความไม่เท่าเทียมกันเป็นสิ่งที่ต้องได้รับการแก้ไข โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าหากเราต้องการแก้ไขปัญหาความยากจน(เพิ่งจะรู้เมื่อเร็วๆนี้ ว่า growth-poverty-inequality(triangle) มีความสัมพันธ์กันอย่างเหนียวแน่น paper เทอมนี้ ในตอนแรกนั้นมองว่ามันแยกส่วนกันระหว่าง inequality และ สนใจแต่ poverty )

...เขียนภาษาอังกฤษ เก่งกันจังเลยค่ะ...ทำไงถึงเขียนเก่งเหมือนคุณกระต่ายน้อย และคุณ sarinee บ้าง^_^
@sweet_บุญผ่อง@

Anonymous said...

อยากเสนอว่า ในความเป็นจริงแล้ว มีการศึกษาของ Daniel Kahneman (1997) in "Back to Bentham?: explorations of experienced utility" ที่เป็นการผสมผสาน psychologicl mechanism กับแนวคิด utility of economics ซึ่งแม้จะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ก้อเป็นทางหนึ่งที่จะช่วยตอบคำถาม "How to measure" in happiness studies ได้ เพราะเป็นความพยายามที่จะ generalize การวัดประเมินความสุข โดยเริ่มจากระดับ activity ซึ่งถ้าศึกษางานทาง Happiness ดีๆ จะพบว่า งานโดยส่วนใหญ่ทางตะวันตก (โดยเฉพาะช่วงหลังๆ ) มีการ review ถึง experienced utility เป็นพื้นฐานอย่างมาก หากแต่ไม่มีการกล่าวถึงตัว theoretical framework ที่ชัดเจนมากนั้น นอกจากนี้แล้ว Bruno S.Frey เองก้อได้มีการพัฒนาแนวคิด experienced utility ไปสู่ สิ่งที่เรียกว่า procedural utility โดยเกิดจากการดูว่า ในความเป็นจริงแล้ว คนเราไม่ได้ใส่ใจเพียงแค่ outcome (ถูกใช้ เป็นหลักของ experienced utility) แต่มีการให้ความสนใจเรื่องของกระบวนการด้วย โดยในปัจจัยที่เรียกว่า กระบวนการนี้ Frey ได้มีการประเมินผ่านสิ่งที่เรียกว่า participation กับ relation with others คะ ยังไง ถ้าสนใจงานทางด้านนี้ รอไปดูทางเลือกนี้ก้อได้นะคะ